Als je loopt kan je ook even stilstaan … Doe je dat wel eens?
We zijn vaak onderweg. We hebben een doel in ons hoofd dat we willen bereiken. We denken aan straks, morgen, gisteren, het werk, de kinderen, de komende vakantie of het feest van afgelopen weekend … Het mooie van lopen vind ik dat je de gedachten kan laten gaan. Even uitwaaien. Even resetten. Nog mooier kan het worden als je de gedachten “in de prullenbak doet”, “over de schutting gooit”, “parkeert”: als je gaat concentreren op het nu. Je loopt, je ademt en je zet je schoenen op de grond, beweegt je benen, voelt je lijf.

Zo’n oefening in ‘mindfulness’ is in het begin waarschijnlijk wat onwennig. Bovendien komen je gedachten aan iets anders steeds weer terug. Je kunt ze echter net zo vaak weer in de prullenbak gooien, op de parkeerplaats parkeren.
Het resultaat -bij voldoende herhaling- is dat je er steeds beter in slaagt om even in het heden te verkeren. Om voor even helemaal te ontspannen en los te komen van de kunstmatige wereld in je hoofd. Lopen is bewezen effectief als bestrijdingsmiddel van somberheid, helemaal als je midden op de dag loopt en zo een het nodige dag-of zelfs zonlicht oppakt. Het verhoogt je weerstand en is goed voor botten en spieren. Niet te vergeten voor je geest, die nu even stil kan staan, terwijl jij loopt.

Doe je dit terwijl je wordt gecoacht, dan heet het wandelcoaching en hebben de gecoachte en de coach er beiden baat bij.
Het mooie daarvan is dat de vergelijkingen en metaforen zich al lopend als vanzelf aandienen.